Ήταν Απρίλης μήνας, δίσεχτου έτους μέρες
όταν ακάτια σαθρά, χωρίς πανιά, δίχως ιστό,
να πολεμήσουν βγήκαν των σταυροφόρων τις γαλέρες,
που μπρος στα τείχη ανέμιζαν τις φράγκικες παντιέρες.

Το πλήρωμά σου, έντρομο στη γη γονατιστό,
όταν να φεύγει από κοντά τους είδανε τον Χριστό,
τους Άγιους ικέτευσαν εκεί να μείνουν όλοι,
να δουν το τι εφόρτωσαν των Βενετών οι στόλοι
από μονές και από εκκλησιές που σύλησαν στην Πόλη.
Έπρεπε τότε, Παναγιά μου, να ρίξεις κεραυνό,
στο Βόσπορο να σηκωθεί μπόρα και τρικυμία
και να ποντίσουν αύτανδρα των ασεβών τα πλοία,
αντί ν’ αφήσεις σκλάβους στο χέρι τους και λεία,
εμάς, που κάτω απ’ τον δικό σου ζούσαμε ουρανό.

Έκτοτε μύρια είδαμε τέρατα και σημεία...
Έσβησε το αγκάλιασμα του κόσμου από τον χάρτη,
η Βασιλεύουσα έπεσε και άλλη μια φορά
έγιναν τα πολάτια της των Τούρκων η βορά
κι εμείς που ανανήψαμε , δειλά και μόλις άρτι,
είπαμε να ξεχάσουμε ποιος έχει την ευθύνη
για όσα θρηνεί και θρήνησε η δόλια η Ρωμιοσύνη.