Θα σου δείξω τα στιχάκια που επίτηδες σου κρύβω,
για να πέσουν σαν τα φύλλα, ενδεχόμενα θα φύγω,
για να δει με άλλα μάτια η θλιμμένη σου ψυχή,
που βαθύ νομίζει τραύμα μια μικρούλα αμυχή.

Θα σου φέρω αναμνήσεις που ανέβηκε η τιμή τους,
που τις κλείνεις σε συρτάρια κι αγνοείς την δύναμη τους,
κι όταν φύγουν και τα χρόνια και παρόμοια με θες
σαν πεντάγραμμο θα βλέπω ρυτιδούλες σου μικρές.

Κι αν καμιά φορά, άθελά μου, δηλητήριο σου στάξω,
με άλλους θησαυρούς, καρδιά μου, δεν μπορώ να σ’ ανταλλάξω,
περασμένες τρεις, κοιμήσου, θα τα πούμε το πρωί,
σου αφιέρωσα, θυμήσου, μια ολόκληρη ζωή,
για να είμαι εδώ, μαζί σου, γι’ αυτό έχω γεννηθεί,
γι’ αυτό, σώπα και κοιμήσου, θα τα πούμε το πρωί.

Θα σου δείξω όριά σου και πλευρές της αντοχής μου,
για μια λέξη δεν το σκάμε σε εκτάσεις της ερήμου,
κι ένα τόπο θα σου δείξω που ανακάλυψα για μας,
κι εμφανίζεται μπροστά μου μόνο όταν με φιλάς.

Θα σου φέρω υποσχέσεις που δεν άγγιξε η σκόνη,
να τελειώσει η ιστορία που παγώνει το σεντόνι,
κι αν σε παίζει ο καθρέπτης, τα δικά μου μάτια δες,
πάντα ίδια θ’ αγαπάω τις ατέλειες αυτές.

Κι αν καμιά φορά, άθελά μου, δηλητήριο σου στάξω,
με άλλους θησαυρούς, καρδιά μου, δεν μπορώ να σ’ ανταλλάξω,
περασμένες τρεις, κοιμήσου, θα τα πούμε το πρωί,
σου αφιέρωσα, θυμήσου, μια ολόκληρη ζωή,
για να είμαι εδώ, μαζί σου, γι’ αυτό έχω γεννηθεί,
γι’ αυτό, σώπα και κοιμήσου, θα τα πούμε το πρωί.