Φεγγάρι μου, που `σαι ψηλά και χαμηλά λογιάζεις,
πουλάκια, πού `στε στα κλαριά και στις κοντοραχούλες,
κι εσείς, περιβολάκια μου, με το πολύ το άνθι,
μην είδατε τον αρνηστή, τον ψεύτη της αγάπης,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.

Και τώρα μ’ απαράτησε σαν καλαμιά στον κάμπο,
σπέρνουν, θερίζουν τον καρπό κι η καλαμιά απομένει,
βάνουν φωτιά στην καλαμιά κι απομαυρίζει ο κάμπος,
έτσι `ναι κι η καρδούλα μου, μαύρη, σκοτεινιασμένη,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται,
οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.

Οπού μ’ εφίλειε κι όμωνε, ποτέ δε μ’ απαρνιέται.