Πέφτει σκοτάδι,
αγκίστρια τ’ άστρα στου Θεού το παραγάδι.
Φυλάξου τώρα,
φυλάξου τώρα.
Περιστεράκι κουρνιασμένο στη μαρκίζα,
έξω περνούν άρματα γκρίζα, δρεπανηφόρα.
Φυλάξου τώρα.
Η αγάπη έγινε Μαφία και Καμόρα.
Φυλάξου τώρα.
Και στον παράδεισο δεν μπαίνεις δίχως μίζα,
περιστεράκι κουρνιασμένο στη μαρκίζα.
Φυλάξου τώρα,
φυλάξου τώρα.

Εκτός ορίων
παίζεις τους ρόλους των παλιών σου σεναρλιων.
Χρώματα αλλάζεις,
χρώματα αλλάζεις.
Μικρά λαμπιόνια ηλεκτροφώτιστης ταμπέλας,
μέσα στη νύχτα Βόριο Σέλας.
Ποιον αγκαλιάζεις;
Ποιον αγκαλιάζεις;
Σε ποιον το όνειρο που σου `δωσα νοικιάζεις.
Ποιον αγκαλιάζεις;
Σαν ηρωϊδα μιας ανόητης νουβέλας.
χρώματα αλλάζεις.
Ποιον αγκαλιάζεις;

Στα σταυροδρόμια,
έχοντας χάσει της αγάπης τα προνόμια.
Κραυγή στο πλήθος,
κραυγή στο πλήθος.
Άγνωστη λέξη σε μια γλώσσα ξεχασμένη
από τον έρωτα τι μένει;
Θεμέλιος λίθος,
θεμέλιος λίθος
για να χτιστεί από το τίποτα ένας μύθος.
Κραυγή στο πλήθος.
Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη,
από τον έρωτα τι μένει;
Κραυγή στο πλήθος,
κραυγή στο πλήθος.

Πέφτει σκοτάδι
αγκίστρια τ’ άστρα στου Θεού το παραγάδι.
Φυλάξου τώρα,
φυλάξου τώρα,
φυλάξου τώρα.