Δεν έχω ζήσει το «Μπραζίλιαν», το πατάρι του «Λουμίδη»
Δεν έχω ζήσει το «Ακροπόλ», το «Μετροπόλιταν», το «Παρκ»
Έχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη
Μα και το Βέγγο στον «Τρελό του Λούνα Παρκ»
Δεν πήγα στην «Οδό Ονείρων» ή στο απέναντι του Μίκη
Ούτε κατέβηκα σκαλιά προς το υπόγειο του Κουν
Αν μπω στο ομώνυμό της θέατρο, θα λείπει η Αλίκη
Στου Αττίκ τη «Μάντρα» κι αν φωνάξω, δε θ’ ακούν

Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το παλιό σώμα
Του ανολοκλήρωτου χθες

Δεν έριξα ούτε μια γαρδένια στον Γρηγόρη Μπιθικώτση
Ούτε κινδύνευσε από πιάτο μου η Βίκυ Μοσχολιού
Όταν ο Νιόνιος ήταν «Κύτταρο», εγώ ήμουν στο καρότσι
Δεν είχα τον Ζαμπέτα συνοδεία του φιλιού
Την Κάλλας δε θυμάται πια της Επιδαύρου μου το αηδόνι
Και το Αιγαίο μου είναι ανάξιο του «Άξιον Εστί»
Στη Βουλιαγμένη όσο κι αν έψαξα δε βρήκα Κηλαηδόνη
Στο Άλσος Παγκρατίου κανείς δε λέει να χτενιστεί

Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το μικρό σώμα
Του ακόμα αγέννητου χθες