Κρυβόμουν πίσω από τη μέρα,
είχαν οι πέτρες μου τελειώσει,
φώναζες, φώναζα `’ αέρα `'
μα είχε η σφεντόνα μου παλιώσει.
Κάτω απ’ τον ίσκιο ενός δέντρου,
απότιστου και πληγωμένου,
φέγγανε σαν μικρά διαμάντια
τα λάφυρα του νικημένου.

Σπαθί ασημένιο το φεγγάρι,
μαχαίρι χάρτινο η βροχή,
πόλεμος και ανακωχή,
μαζί πηγαίναμε ζευγάρι.
Σε σημαδεύω μα δε ρίχνω,
φίλος μου είσαι κι όχι εχθρός.
Να `ταν το τόξο μου δοξάρι,
να `ταν ο πόλεμος χορός.

Νύχτα σαν τέλειωνε η μάχη
φάνταζε πέτρινος ο κήπος.
Σωπαίναν άνθρωποι και βράχοι
κι άλλαζε της καρδιάς ο χτύπος.
Κρατούσε ο χρόνος το δρεπάνι
μα ήταν αθέριστη η ελπίδα
κι όταν λογάριαζε πως χάνει,
πέταγε πέρα την ασπίδα.