Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας
με καμπύλες και καμάρες κι αχνιστό
το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας
είν’ απ’ όλα τα μνημεία πιο γνωστό.

Φρύδι, μπούκλα κοκκινάδι, καθρεφτάκι
αχ κορίτσι μου τρελαίνεις και παπά
φέρσου έξυπνα κι ασχήμισε λιγάκι
τις πεντάμορφες κανείς δεν αγαπά.

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γένεις λεία,
ζωντανή μες το κορμί σου μη θαφτείς.

Τα παιδιά της γειτονιάς την παίρναν μάτι
και μετρούσανε πομπές και ψυχικά
με δαντέλα, με κορδέλα και κρεβάτι
δεκα έκλεινε το μήνα σπιτικά.

Μα την πάτησε κι αγάπησε το Νίκο
θύμα έγινε στον πόθο του ενός
κι όταν λύγισε και είπε: σου ανήκω
μια τρομάρα του `ρθε κι έγινε καπνός.

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γένεις λεία,
ζωντανή μες το κορμί σου μη θαφτείς.

Παναγίτσα μου την πιάσαν οι κατάρες
κι οι γειτόνισσες αρχίσαν τα καρφιά
κοίτα δέρμα, κοίτα δίπλες, κοίτα ζάρες
σα νεράκι χύθηκ’ όλ’ η ομορφιά.

Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας
τώρα δίχως εραστές και συγγενείς
το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας
σαν περνά δεν το γνωρίζει πια κανείς

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γένεις λεία,
ζωντανή μες το κορμί σου μη θαφτείς.