Αύριο είναι Κυριακή κι από νωρίς θα κοιμηθώ,
δε θα βιαστώ να σηκωθώ με την ψυχή στο στόμα.
Θα κατεβάσω τα ρολά, κλειστό θα `χω το κινητό,
για κάθε ενδεχόμενο θ’ αυτοδεθώ στο στρώμα.

Το σπίτι μου το νιώθω πια σαν τη μικρή φυλακή,
μοίρα στραβή, μοίρα κακιά, ζω μόνο για μια Κυριακή.
Μ’ αυτή τη μίζερη ζωή πώς πρέπει τώρα να αρκεστώ,
μα από νωρίς με έμαθαν να `χω το στόμα μου κλειστό.

Απ’ τα παλιά, ένας φίλος έχει απομείνει μόνο,
τηλέφωνο με παίρνει, σπανίως το σηκώνω.
Δυο ξένοι που δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε,
πώς μας κάναν, Θεέ μου, έτσι να ζούμε.

Κάθε πρωί σαν σηκωθώ φοράω στην πλάτη ένα σταυρό,
τα μάτια μου στον κόσμο ανοίγω, άργησα ήδη, πρέπει να φύγω.
Καφέ μία κοφτή γουλιά, με αγχος φεύγω για δουλειά,
αυτή που με ανάγκασαν να κάνω από παιδί, αλλά

Αυτό που πάντα μ’ άρεσε, γι’ αυτούς δεν ήτανε σωστό,
μα από νωρίς με έμαθαν να `χω το στόμα μου κλειστό.

Ώρες μπροστά απ’ την TV με κάναν άνθρωπο κουτό,
πες μου αν είναι αυτό ζωή κι αν έτσι πρέπει πια να ζω.
Εγώ έχω άλλη επιλογή, θα την παλέψω την ζωή,
δε θα με κλείσουν σε κλουβί, εγώ έχω μάθει να πετώ.
Ήρθε η στιγμή ν’ αντισταθώ, φτάνει σου λέω ως εδώ.