Μια ιστορία θα σας πω, για ένα βασιλόπουλο, ευτυχισμένο πρίγκηπα τον λέγανε, γιατί..
ποτέ του δε λυπήθηκε, δεν έκλαψε ποτέ του, ευτυχισμένος έζησε και ξένοιαστος πολύ.
Σαν πέθανε, του στήσανε στην πόλη ένα άγαλμα…
Ρουμπίνια ήταν τα μάτια του και η στολή χρυσή..
Και ένα βράδυ έφτασε ένα χελιδονάκι
Στον ώμο του εκάθισε για να ξεκουραστεί…
-Τι έχεις πρίγκιπά μου, ποια πίκρα μυστική σε βασανίζει; Αν είσαι ευτυχισμένος,
γιατί κοιτάς την πόλη κι όλο κλαις;
-Μικρό μου χελιδόνι, τα βάσανα κοιτάζω των ανθρώπων..
Ποτέ σαν ήμουν ζωντανός, δεν είχα για κανένα εγώ νοιαστεί.
Πάρε χελιδονάκι μου, τα μάτια μου τα δυο τα ρουμπινένια..
Και το διαμάντι απ'το σπαθί και τη χρυσή μου κόψε φορεσιά
Και μοίρασέ τα στους φτωχούς κι εκείνους που υποφέρουν
Και γίνε εσύ τα μάτια μου και γύρνα να μου λες, ό,τι θ'ακούς…
Κι εκείνο τον λυπήθηκε και έμεινε μαζί του
Και έγινε του πρίγκηπα τα μάτια και τ΄αυτιά.
Μέσα στην πόλη πέταγε και του'λεγε ό,τι έβλεπε
Και το χρυσάφι μοίραζε τις νύχτες στα κρυφά…
Ηρθανε τα Χριστούγεννα, το χελιδόνι έσβησε
Κι η σιδερένια ράγισε, του πρίγκηπα η καρδιά…
Πετάξανε κι οι δυο μαζί καβάλα σ'ένα σύννεφο
Στο Νείλο με τις καλαμιές και τα χρυσά νερά….