Δεν ήρθα χτες να σ'ανταμώσω.
Ειν’ παγωνιά πολλή.
Το βράδυ εχιόνιζε τόσο κι έτρεμα σαν το πουλί.

Αυτά η άμυαλη του λέει κι εκείνος σαν παιδί
με πόνο κλαίει, στο δάκρυ πλέει
και σαν τρελός τραγουδεί.

Αν όμως Ρεζεντά, σε χρονιές περασμένες και λησμονημένες δε μου λες γιατί
μικρή μου Ρεζεντά με φοβίζει το χιόνι.
Μια βραδιά δεν ήρθες μόνη Ρεζεντά, Ρεζεντά.

Ηχούν μες στο μυαλό μου ντέφια,
είπες για λόγο ποιον,
δεν είμαι απόψε για κέφια, μη μου ζητήσεις να πιω.

Με τέτοια λόγια αυτή τον σφάζει κι αυτός σε μια γωνιά
ποτήρια αδειάζει , μα ξάφνου αλλάζει
και τραγουδεί μ’ απονιά.

Κακιά μου Ρεζεντά, αφού πια ξεχασμένα όλα ειν’ για σένα,
τη δική μου ωιμέτη φλόγα Ρεζεντά, το ποτήρι θα σβήσει
κι άντε αλλού να βρεις μεθύσι Ρεζεντά, Ρεζεντά.