Οι μοίρες που με βάφτισαν
στη πιο μυστήρια λίμνη,
θαρρείς και με ζωγράφισαν
στων κοριτσιών τη μνήμη.

Πότε νεράϊδα ντύθηκα,
πότε νυφούλα στ’ άσπρα
κι άλλες φορές στολίστηκα
τον ουρανό με τ’ άστρα.

Το χάδι ήταν το γάλα μου,
τ’ όνειρο η ζωή μου,
το παραμύθι η σκάλα μου
που ανέβαινε η ψυχή μου.

Μες στη σιωπή πορεύτηκα,
κόρη μαζί και μάνα
κι από νωρίς παντρεύτηκα
το γέλιο και το κλάμα

Άκουσα τόσα μυστικά
που ράγισε η καρδιά μου,
καθώς η χτένα μπέρδευε
τ’ αχτένιστα μαλλιά μου.