Από το σύμπαν τ’ άπειρο
μόνο εσύ μου λείπεις,
τι έκανα ο άμυαλος
κι έγινα γιος της λύπης.

Η ζήλεια φέρνει συμφορά,
η ζήλεια φέρνει δάκρυ,
πώς σου το έκανα αυτό
για ένα μου γινάτι.

Χωρίς εσένα δεν μπορώ,
δεν ζω, δεν ανασαίνω,
άνοιξε τα ματάκια σου
να δουν πώς υποφέρω.

Τα λόγια μου να λύσουνε
τα μάγια που σε δένουν,
τα λόγια να `ναι λύτρωση
γι’ αυτούς που περιμένουν.

Ένιωσα πως μ’ αδίκησες,
πως έσβησα για πάντα
κι όμως με την αγάπη σου
μου έλυσες τα μάγια.

Τώρα το ξέρω πως εσύ
θα είσαι πάντα ο ένας,
αυτός που με αγάπησε
όσο ποτέ κανένας.

Η αγάπη είναι συγχώρεση,
η αγάπη πάντα ξέρει
πότε θα πρέπει να δοθεί,
πότε να περιμένει.

Η αγάπη όλα τα μπορεί,
η αγάπη όλα τα λύνει,
μπαίνει μες στις καρδιές κρυφά
και παίρνει την ευθύνη.