Φώτισες τη νύχτα της ζωής μου
γέννημα μαγείας, ξωτικό
άπλωσα το χέρι και σε άγγιξα
μα το γάντι γλίστρησε αδειανό.

Ήσουν ένα όνειρο μοιραίο,
σύννεφο που έγινες βροχή,
χάθηκε η βροχή στο γκρίζο χώμα
μνήμη αλγεινή.

Έσπασε η κλεψύδρα που σε κράταγε,
η μορφή σου σκόνη ακριβή,
σκόρπισε η σκόνη στο στερέωμα,
χάθηκε στην άτυχη στιγμή.

Κύλησε η στιγμή και παράπεσε
μέσα στης ζωής μου το κενό,
άδειος ο καθρέφτης να φαντάζεται
όσα εγώ δεν τόλμησα να δω.