Κάθε πρωί αναζητάς την αγκαλιά της μέρας,
βγαίνεις στους δρόνους, χάνεσαι, όπου σε πάει ο αέρας,
ποια ενοχή σε κυνηγά, μες στο μυαλό σου τέρας,
τώρα η ζωή σε ξεπερνά και χάνεται σαν σφαίρα.

Μόνος χωρίς προορισμό, σαν μεθυσμένη πιξύδα
σε είδα να τρέχεις να ζητάς μια τελευταία ελπίδα,
μια τελευταία ελπίδα.

Ποιος είναι ο δρόμος της ζωής
και ποια είναι η Ιθάκη,
δεν έχει δύση η διαδρομή,
ούτε η θάλασσα άκρη.
Πού `ναι η στεριά που θες να βγεις
και πού `ναι η Ιθάκη,
μην ψάχνεις την ανατολή,
δεν έχει η θάλασσα άκρη. (Χ3)

Θέλεις ν’ αγγίξεις το βυθό σε μια ψεύτικη γυάλα,
μνήμη ψαριού μες στο μυαλό και βυθισμένη η σκάλα.
Πορεία δικιά σου χάραξε πάνω σε κύματα άσπρα,
σε οδηγούν στον ουρανό με συντροφιά τα άστρα.

Ένας ορίζοντας γυμνός σε μαγνητίζει τώρα,
θέλεις να αγγίξεις το άγνωστο, είναι η δικιά σου ώρα,
ήρθε η δικιά σου ώρα.

Ποιος είναι ο δρόμος της ζωής....