Άλλη μια χρονιά που δεν αρρώστησα,
που με αγάπησαν,
που δε φτώχυνα.
Άλλη μια χρονιά που έχω το σπίτι μου
και τους ανθρώπους μου,
που ονειρεύομαι,
που κάνω σχέδια.

Άλλη μια χρονιά που πήγα θέατρο
κι άκουσα δίσκους
κι είδα ταινίες που με συγκίνησαν.
Άλλη μια χρονιά που ταξίδεψα
και δούλεψα,
που έγραψα κι έσκισα
και δεν απελπίστηκα.

Άλλη μια χρονιά
που βρήκα ανθρώπους
να με εμπνεύσουν.
Και τους κράτησα.
Και μου το επέτρεψαν.
Που δεν έχασα το δρόμο μου
και που εκπλήρωσα
έστω ένα στόχο απ’ τους πολλούς.
Που παρατήρησα
και που στοχάστηκα
και που απόρησα
και που κατάλαβα.
Για όσο μπόρεσα,
ό,τι κατάλαβα,
όπως κατάλαβα,
όσο κατάλαβα.

Που άνοιξα τα μάτια μου
κι ας έχασα κομμάτια μου
σε σύνορα και θάλασσες.
Κι οι απώλειες με μεγάλωσαν
κι ας έγιναν οι ελπίδες μου
κομμάτι από τις θάλασσες,
ένα με τις θάλασσες.

Άλλη μια χρονιά που μπορώ
να μετράω τα καλά με σιγουριά.
Άλλη μια χρονιά που τα μικρά
είναι τα πιο σημαντικά.
Άλλη μια χρονιά γεμάτη
που με γράμματα δικά μου
καταγράφομαι κι εγώ στους επιζώντες.