Τα γαρύφαλλα στο δρόμο είναι μισά, τα άλλα φύτρωσαν στο χώμα
Τα όνειρα μου δε με βγάλαν πουθενά κι έτσι μόνος είμαι ακόμα.
Κάθε βράδυ μια αγκαλιά αναζητώ, ένα βρωμικο κρεβάτι
Και του τόπου μου ο αόρατος συρμός, πονηρά κλείνει το μάτι.

Αυτά που έχεις χάσει σε κυνηγούν για πάντα
Κι αυτά που πρόλαβες δεν είναι αρκετά.
Όσα προσπέρασες και θέλεις να ξεχάσεις
Ριζώνουν πάντα στην καρδιά σου πιο βαθιά.

Την πυξίδα μου έχω χάσει από καιρό, μα έμαθα τα κατατόπια
Των ενστίκτων μου τη ζάλη ακολουθώ, της ψυχής μου τα ρολόγια.
Τα τραγούδια που δεν έγραψα ποτές, ο κρυμμένος εαυτός μου
Να μου λέει πως των πουλιών οι διαδρομές είναι ο μόνος προορισμός μου.

Αυτά που έχεις χάσει σε κυνηγούν για πάντα
Κι αυτά που πρόλαβες δεν είναι αρκετά.
Όσα προσπέρασες και θέλεις να ξεχάσεις
Ριζώνουν πάντα στην καρδιά σου πιο βαθιά.

Τα όρια μου δοκιμάζω στον καιρό στης ζωής μου τους χειμώνες
Κι οι ελπίδες αναβλύζουν σαν νερό απ’ του ονείρου τις λεχώνες.
Όσα χρόνια κι αν αξίζει μια στιγμή δεν μπορείς να την κρατήσεις
Βάλε στίχους στης καρδιάς τη μουσική και έλα να μας τραγουδήσεις.