Α'

Τρία κομμάτια σύννεφα `ς τον Έλυμπο, `ς τη ράχη,
τό να βαστάει τη δροσιά, τάλλο βαρύ χαλάζι,
το τρίτο το μαυρότερο τη θάλασσ’ αγναντεύει.
"Πάψε, γιαλέ μου, το θυμό, πάψε τα κύματα σου,
να βγουν τα κλεφτοκάραβα, πόχουν τους κλέφταις μέσα,
να βγή κι’ ο Νίκος μια βολά ψηλά `ς τ’ Αργυροπούλι."
Όσαις μαννούλαις τ’ άκουσαν, όλαις κινούν και πάνε.
"Νίκο μ', το πού είν’ οι άντρες μας, το πού ναι τα παιδιά μας;
-Οι άντρες σας δεν είν’ εδώ, νουδέ και τα παιδιά σας,
πάησαν πέρα `ς το Χάντακα `ς το έρημο το Πράβι,
πάν να τροχίσουν τα σπαθιά, να πλύνουν τα τουφέκια."



Β’ παραλλαγή

Τι έχουν της Ζίχνας τα βουνά και στέκουν μαραμμένα;
Μήνα χαλάζι τα βαρεί, μήνα βαρύς χειμώνας;
Ουδέ χαλάζι τα βαρεί, ουδέ βαρύς χειμώνας,
ο Νικοτσάρας πολεμάει, με τρία βιλαέτια,
τη Ζίχνα και το Χάντακα, το έρημο το Πράβι.
Τρεις μέραις κάνει πόλεμο, τρεις μέραις και τρεις νύχτες,
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, χωρίς ύπνο στο μάτι.
Χιόνι έτρωγαν, χιόνι έπιναν και τη φωτιά βαστούσαν.
Τα παλληκάρια φώναξε `ς τοις τέσσερες ο Νίκος.
"Ακούστε, παλληκάρια μου, λίγα κι αντρειωμένα,

βάλτε τσελίκι `ς την καρδιά και σίδερο `ς τα πόδια,
κι’ αφήστε τα τουφέκια σας και βγάλτε τα σπαθιά σας,
γιρούσι για να κάμωμε να φτάσωμε το Πράβι."
Το δρόμο πήραν σύνταχα κ’ έφτασαν `ς το γιοφύρι,
ο Νίκος με το δαμασκί την άλυσό του κόφτει,
φεύγουν οι Τούρκοι σαν τραγιά, πίσω το Πράβι αφήνουν.