Πάντα μου έλεγες κοφτά
πως φταίω για τι κάθε τι,
γι’ ασήμαντα ή σημαντικά,
μεγάλα ή μικρά, εγώ είμ’ η ένοχη.

Πάντοτε μου κρυβόσουνα,
ποτέ δε με πλησίαζες,
μα, απομακρυνόσουνα
γιατί φοβόσουνα πως δεσμευόσουνα.

Μα, αν φταίω που όλα για μένα είσ’ εσύ,
αν φταίω που παίρνω από σένα ζωή,
αν φταίω που μόνο κοντά σου μπορώ,
ε, τότε είμαι ένοχη, ένοχη που σ’ αγαπώ.

Ποτέ δεν αναγνώρισες
τι έκανα για σένα,
θυμάμαι, όταν με γνώρισες,
πόσο απόρησες που είπα "σ’ αγαπώ".

Ό,τι και να συνέβαινε,
πάντα εμένα κοίταζες,
με τρόπο, πάντοτε, ψυχρό,
για λάθος ή σωστό, με καταδίκαζες.

Μα, αν φταίω που όλα για μένα είσ’ εσύ,
αν φταίω που παίρνω από σένα ζωή,
αν φταίω που μόνο κοντά σου μπορώ,
ε, τότε είμαι ένοχη, ένοχη που σ’ αγαπώ.