Τότε ήταν που κάλυψε
η νύχτα τη φωτιά.
Και γύρισε ο άνεμος,
σήκωσε συννεφιά.

Γυρνώντας σε αγάπησε
ξανά ο κεραυνός,
και γύρισε και τύλιξε
το παρελθόν με φως.

Νύχτες μοναδικές, σ’ ορίζοντες γυρνούν.
Νύχτες μοναχικές, πάντα θα σ’ οδηγούν.
Κοιμήθηκε ο νους και πια δεν τραγουδά.
Αν θες τη λησμονιά, ψάξε για τη φωτιά.

Μάθε πάντα στο όνειρο
το χέρι να κρατάς.
Σε τεντωμένα νήματα
πάνω να περπατάς.

Κι αν πέσεις πάντα στρώματα
θα είναι κάτω εκεί,
και θα μαζέψουν του έρωτα
αγιάτρευτη οργή.

Νύχτες μοναδικές, σ’ ορίζοντες γυρνούν.
Νύχτες μοναχικές, πάντα θα σ’ οδηγούν.
Κοιμήθηκε ο νους και πια δεν τραγουδά.
Αν θες τη λησμονιά, ψάξε για τη φωτιά.

Νύχτες μοναδικές, σ’ ορίζοντες γυρνούν.
Νύχτες μοναχικές, ελπίδες σου ζητούν.
Μα ξύπνησε ο νους, δεν βρήκε τη φωτιά,
στο όνειρο ζωγράφισε ξανά την ομορφιά