Ανηφόρες κατηφόρες, χρόνια και στιγμές
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις
μόνο γέλια ν’ ανταμώσεις, μόνο αυτό σου δίνω, γιε μου,
να ΄χεις τα φτερά του ανέμου.

Μην αφήσεις το ταβάνι να `ρθει πιο κοντά.
Κρύβει μέσα καλοκαίρια,
όμορφες στιγμές και γέλια.
Μα αν μια τρύπα του ανοίξεις
το παρελθόν θα αγγίξεις.
Πέσε τώρα και κοιμήσου,
άιντε κι ο Θεός μαζί σου.

Κι όταν με πατάς κι όταν με φιλάς...

Γίνομαι μια φωτιά
Γίνομαι λήθη, πως ξεχνάμε από παιδιά;
Γίνεσαι μια αγκαλιά
που μ’ αφήνει στη μικρή μας γειτονιά.
Τ’ όνειρό σου βάλσαμο, για όποιον φεύγει στο καλό.
Δεν αφήνω ούτε σκιά.

Την πρώτη άνοιξη μιλούσες και παντοτινή.
Τόσα χρόνια στην καρδιά μου
σ’ ακούω να μιλάς, δροσιά μου, για τους φίλους σου που λείπουν
και τις πίκρες που αφήνουν.

Το όνειρο σου με αντέχει κι όταν με πονά.
Είναι μια στιγμή που μένει,
αν γέροι θα `μαστε, ποιος ξέρει;
Να το λέμε παραμύθι,
να μαγεύονται τα πλήθη,
πως υπήρξαμε πιο νέοι
κι από λάθη μεστωμένοι.

Κι όταν με πατάς κι όταν με φιλάς...

Γίνομαι μια φωτιά
Γίνομαι λήθη, πως ξεχνάμε από παιδιά;
Γίνεσαι μια αγκαλιά
που μ’ αφήνει στη μικρή μας γειτονιά.
Τ’ όνειρό σου βάλσαμο, για όποιον φεύγει στο καλό.
Δεν αφήνω ούτε σκιά.