Το παράθυρο μισόκλειστο, νυχτώνει
Και το φως του φεγγαριού με ξεσηκώνει
Όλα γύρω με τρελαίνουν
Στο μυαλό μου βόλτα βγαίνουν
Όλοι οι δαίμονες κι οι αγγέλοι, ξημερώνει

Στην παλιά την κουνιστή την πολυθρόνα
Μαζευτήκαν ιστορίες του αιώνα
Η μητέρα, η γιαγιά μου
Κι ίσως αύριο τα παιδιά μου
Θα ’χουν κάτι να ζεσταίνει το χειμώνα

Ό,τι με αγγίζει
Είναι μόνο ό,τι αξίζει
Να θυμάμαι γιατί άντεξε στο χρόνο
Ό,τι με αγγίζει
Μ’ αγαπά ή με φοβίζει
Θα ’ναι αύριο μια ανάμνηση και μόνο

Ο αγέρας να φλερτάρει την κουρτίνα
Κι ας μαραίνεται ο κήπος Μάη μήνα
Τώρα φτιάχνω αν με ρωτήσεις
Αυριανές μου αναμνήσεις
Να μου λένε