Ένας μάγκας αρρώστησε μια νύχτα με φεγγάρι
κι ο Χάρος την ψυχούλα του την έκανε κουβάρι.

Τον κλαίνε φίλοι, συγγενείς, ψάλλουν οι καλογέροι
κι εκείνος χάνεται ψηλά στα άγνωστα τα μέρη.

Στην πόρτα του Παράδεισου αρχάγγελος τον βλέπει,
μα πρέπει να σιγουρευτεί να μπει εδώ αν πρέπει.

Κι ευθύς τον αρωτά για τη ζωή που είχε ζήσει,
αν ήτανε καλό παιδί σε τούτη εδώ τη ζήση.

''Πολλά καλά δεν έκανα, δεν είχα άγιους τρόπους,
αγάπησα και πλήγωσα σαν όλους τους ανθρώπους.

Μα αν θαρρείς, Αρχάγγελε, πως είμαι για καζάνια,
τουλάχιστον θα καίγομαι μαζί με τ’ άλλα αλάνια''.

Κι ο Αρχάγγελος χαμογελά, την πόρτα ξεκλειδώνει
και δυο κατάλευκα φτερά στην πλάτη του φυτρώνει.