Ήχοι που φεύγουν πολύ μακριά, νιώθω στο σώμα ξανά τη χαρά.
Αγγίζω ελπίζω στη ξένη ψυχή, να `ρθει να με βρει.
Ανοίγω τα μάτια στο όνειρο ζω, με λύκους μαζί μου απλά προχωρώ,
και όλα μου δείχνουν πως όλα καλά στη δική μου φωλιά.

Έρημο δάσος τα δέντρα ψυχρά, φύλλα στο χώμα κίτρινα νεκρά.
Ποτάμια ανάποδα βλέπω μπροστά, έχω αρχίσει στραβά.
Φεύγουν τα ζωα και είμαι πια μόνος, ξεκάθαρος είναι ο “κόκκινος” δρόμος,
που δείχνει στο τέλος γκρεμό να έχει εκεί… στραβά πας και εσύ.

Έρχεται ο ήλιος τη λύση να δώσει, φοβάμαι κι αυτός μη με προδώσει.
Mου χαμογελάει μου δείχνει τη Δύση, σα νεκρή φύση.
Mου κρύβει αλήθεια και πάει μπροστά, προστάτης αφέντης που κόβει φτερά.
Σαν να είχα δίκιο προδότης κι αυτός… δεν είμαι τρελός.

Τους είδα τους άλλους με δάκρυα στα μάτια, τρομαγμένους και μόνους στα άγρια σκοτάδια.
Ήρθαν μαζί μου γίναμε πολλοί!
Τα χέρια σηκώνουμε τέρμα στο πάτο, για εμάς δεν υπάρχει πια μαύρο Σαββάτο.
Εκεί που κοιτάμε, εκεί και πατάμε… Ελευθερία κρατάμε