Η μουςική σου μια κολόνια
να ευωδιάζει η ζωή.
Ποτέ δεν πήγα στη Μπολόνια
μα σ’ άκουγα και ζούσα εκεί.

Ποτέ δεν μέτρησα τα αστέρια
μα το `ξερα είναι ο ουρανός
πεντάγραμμο στα δυο σου χέρια
κι εσύ στο σύμπαν ξεναγός.

Στη γόνδολά σου με καλούσες
και έπαιρνα χρώμα της αυγής.
Και το κουπί γλυκά τραβούσες
για μια Ιθάκη της ψυχής.

Ήρθε και η νύχτα των θαυμάτων,
η Άννα και ο Μάρκος μας κοιτούν.
Σκιές μελωδικών πνευμάτων
με τον Caruso τραγουδούν.

Σαξόφωνο που παίζει adante
τώρα άραγε τι θα συμβεί.
Ένας λυγμός στην Piazza Grande
δάκρυ παλιό για τη Συλβί.

Ποιος ξέρει το αύριο τι θα φέρει
για να πιαστούμε, σε ρωτώ.
Η αγάπη μας κρατάει το χέρι
γι’ αυτό και ακόμα τραγουδώ.

Της Άνοιξης την πρώτη μέρα
είπες το `'ciao `’ το στερνό.
Στον ουρανό είχες πρεμιέρα,
σε ψάχναν οι άγγελοι καιρό.

Τους έλειπε κάποιος που ξέρει
την τέχνη αυτή τη μαγική.
Ν’ ανάβει πάντα ένα αστέρι
όταν νυχτώνει στη ζωή.