Είμουν με μια καλή κυρά,
μια νοικοκυρεμένη
κι έβρισκα πάντα το φαϊ
ζεστό να περιμένει.

Έπαιρνα αγάπη άφθονη
κι όχι μία στο τόσο,
όμως δεν είχα ο καψερός
καρδιά για να της δώσω.

Ένιωθα σαν στεγνή πηγή,
ούτε σταλιά νεράκι
και μ’ έτρωγε της ηθικής
το ύπουλο σαράκι.

Είμουν καλός κι ευγενικός
μα και πολιτισμένος,
όμως απείχα έτη φωτός
απ’ το ευτυχισμένος.

Το έβαζα στην ζυγαριά
το πράγμα το μετρούσα,
μα ο εαυτός μου κατηφής
όποτε το κοιτούσα.

Όμως ο διάολος όπως λεν
έχει πολλά ποδάρια
κι ο έρωτας σαν λαγωνικό
μύρισε άλλα χνάρια.

Βρήκε λαγό απ’ το πουθενά
που είχε γαλάζια μάτια
κι η ηθική κι η ζυγαριά
αμάζευτα κομμάτια.

Ο άντρας είναι κυνηγός
γυρίζει και σαν μύλος
και για τις μουρνταριές του φταίει
ο έρωτας ο σκύλος.

Τώρα μπορεί κάποια να πει
''ρίξε στον σκύλο φόλα''
μα ποιος στραβός τα μάτια του
δε θέλει όλα κι όλα.

Η καραμπίνα του έρωτα
αν εκπυρσοκροτήσει,
τα σκάγια δεν μπορεί κανείς
πίσω να τα γυρίσει.