Πάει καιρός που φαίνεσαι πως κρύβεις την αλήθεια,
σε είδα να τρελαίνεσαι σε ξένα παραμύθια,
άλλαξες πάλι κείμενα στη μέση κάποιας πρόβας
κι ενώ δεν το περίμενα, μου βγήκες Καζανόβας.

Πού το πας, πού ξοδεύεσαι, πού γυρνάς κι ερωτεύεσαι,
με παιδεύεις, παιδεύεσαι, πού το πας,
πού το πας κι εγώ χάνομαι, μ’ άλλες πας, το αισθάνομαι,
κι απ’ το τίποτα πιάνομαι, πού το πας, πού το πας.

Πάει καιρός που άδικα στον άνεμο σκορπιέσαι
και μέσ’ στα ξενυχτάδικα για Jeune Premier περνιέσαι,
πες μου, πώς θες να ζήσουμε με το μηδέν παρέα,
δε θέλεις να χωρίσουμε μα δεν τα λες κι ωραία.

Πού το πας, πού ξοδεύεσαι, πού γυρνάς κι ερωτεύεσαι,
με παιδεύεις, παιδεύεσαι, πού το πας,
πού το πας κι εγώ χάνομαι, μ’ άλλες πας, το αισθάνομαι,
κι απ’ το τίποτα πιάνομαι, πού το πας, πού το πας.