Σε ζωγράφισε το καλοκαίρι
κι ήσουνα πιο όμορφη απ’ αυτό
και μια νύχτα που έπεφτε ένα αστέρι
φανερώθηκε το μυστικό.

Θύμωσε και ένιωσε μια ζήλια
σαν αυτή που νιώθουν οι εραστές,
όταν το φιλί χαθεί απ’ τα χείλια
και εκδικούνται οι αδειες τους καρδιές.

Πήρε το πορτραίτο σου στην άκρη
κι έχασε απ’ τα πόδια του τη γη,
με μια πινελιά έβαλε ένα δάκρυ
να ποτίζει κήπο με πληγή.

Βλέπει ο ήλιος, τι έκανες, του λέει
εγώ τώρα πώς θα λάμπω πια;
Μια βαρκούλα μόνη επιπλέει
όμως πού να πάει χωρίς κουπιά.

Μετανιώνει το καλοκαιράκι
στάχυ που το λύγισε ο καρπός,
λάμπει η θλίψη της σαν αστεράκι
που για λίγο του `κλεψαν το φως.

Αν μου συγχωρείς αυτο το λάθος
θα πιστέψω μόνο αν θα δω,
μέσα απ’ της καρδούλας σου το βάθος
του χαμόγελού σου τον ανθό.

Καλοκαίρι μου ταξίδι ο πόνος
σε βαθιά και άγνωστα νερά,
μα γεννιέται ένας άλλος χρόνος
που μ’ αυτόν μετριέται η χαρά.

Σε ζωγράφισε το καλοκαίρι
κι ήσουνα πιο όμορφη απ’ αυτό,
μ'ένα ηλιοτρόπιο στο χέρι
μου είπε εγώ να `ρθω να σου το πω.