Τυλιγμένη μ’ εφιάλτες το κενό μπροστά σε περιμένει
Αν αντέχει η ζωή σου, αν βαστάει ακόμα αυτό το περβάζι
Να `σουν 12 χρονών, γελαστό παιδί στο χωριό στη Μυτιλήνη
Να `σουν κάπου αλλού, κάπου αλλού,
να μην ήτανε αυτή η αυγή,
να `τανε μια άλλη μέρα.
Κάτι άλλο, κάτι άλλο να γίνει, άλλο να γίνει.

Μια βιολέτα στη σελήνη
Δεν λυπάται τώρα πια
Δε θυμάται τώρα πια
Άλλο μόνη δε θα μείνει
Μια βιολέτα στη σελήνη.

Θελκτικό το σκοτάδι, μία τέρας μία μωρό ξεψυχάει κι ανασαίνει
Το κενό μια γραμμή, ένα ουράνιο τρένο περνάει και στριγγλίζει
Να γινόσουν λέει για πάντα μια βιολέτα στην σελήνη
Να `σουν δώδεκα μηνών, να μην άνοιγε η αγκαλιά, κράτησε με μαμά, έξω νύχια αιχμηρά,
κάτι άλλο να γίνει, μήπως και γίνει, μπορεί και να γίνει.

Μια βιολέτα στη σελήνη
Δεν λυπάται τώρα πια
Δε θυμάται τώρα πια
Άλλο μόνη δε θα μείνει
Μια βιολέτα στη σελήνη.

Μια στιγμή, όσα πέρασαν μια στιγμή ξανά μπροστά στα μάτια,
Κι οι χαρές και η δόξα, τα γέλια κι ο απόηχος του κόσμου που σβήνει
Να `σουν λέει κοριτσάκι στη αυλή του σχολείου με τα γόνατα γδαρμένα
Πριν γδαρθεί η ψυχή να σβηστεί το μετά,
αν όλα γίνονταν ξανά δεν μπορεί, κάτι άλλο,
κάτι άλλο θα γίνει, μπορεί και να γίνει