Το τζάμι μου κι απόψε μπορείς και το θολώνεις
τη σκέψη μου με μιας στο μπλε σου καθηλώνεις
Αφέθηκες σε μένα κι αυτό είναι που φοβάσαι
κι εσύ μου λες στο απέραντο πως θέλεις να κοιμάσαι

Του νου μου ο καθρέφτης γέμισε με σκόνη
τα είδωλα μπερδεύω, ποιος φεύγει, ποιος πεισμώνει;
ζητάω μια βροχή τα πάντα να ξεπλύνει
σε θέλω κι η ανάγκη μου να φύγω δε μ’ αφήνει

Μα εσύ ποτέ… ποτέ δε σταματάς
θυμίζεις Θάλασσα και πώς να σε κρατήσω;
σαν κύμα έρχεσαι και πάνω μου χτυπάς
πώς το νερό στα χέρια μου να κλείσω;

Ο χρόνος σταματάει, παγώνει η βροχή μου
οι στάλες της μαρμάρωσαν στο φως και στη ψυχή μου
ακίνητες σκιές ξεχύνονται μπροστά μου
το χρόνο κι αν τον πάγωσα, δεν πάγωσε η καρδιά μου

Μα εσύ ποτέ… ποτέ δε σταματάς
θυμίζεις Θάλασσα και πώς να σε κρατήσω;
σαν κύμα έρχεσαι και πάνω μου χτυπάς
πώς το νερό στα χέρια μου να κλείσω;