Το δειλινό αγνάντευα τον κόσμο πικραμένη
με ένα πέλαγο βουβό χτύπημα στην καρδιά
με μνημοσύνη άθικτη κρίματα κεντημένη
με χάρισμα το χάραγμα των λόγων σε κλαδιά.

Οι φίλοι και οι φίλες μου αθύρματα του χρόνου
άλλοτε πάλι φαίνονταν σε όνειρα θολά
μου ιστορούσαν με πνιχτά τσιρίγματα του πόνου
τη λησμονιά του κοπαδιού που βόσκει χαμηλά.

Μα εγώ το νου κρατώ ψυχρό και την αγάπη φλόγα
δεν αγροικώ τα κλάματα δε στέργω την ψευτιά
υπηρετώ την ομορφιά. Των σταφυλιών η ρόγα
Ραίνει γλυκά τα δάχτυλα στα χείλη μου δροσιά.

Κι όσοι παραμονεύουνε το δάκρυ μου να πιούνε
αυτοί που φόβο σπέρνουνε στην κάθε μου γενιά
τα μάτια τους ορθάνοιχτα τα βάραθρα κοιτούνε
σαν ψάρια σε δολώματα σ’ ανάχτιδη γωνιά.