Βρέχει,
έλα και κανε μου παρεα κι αγκαλιά,
σώμα με σώμα,
να μην ποτίζεται του φόβου μας το χώμα
και να ζεσταίνουν οι ανάσες την καρδιά·
σκληρή η αλήθεια που τη λένε μοναξιά.
Βρέχει,
τους κεραυνούς και τις σιωπές ποιος τα αντέχει·
πονούν τα λάθη μαζί με τα σωστά,
τώρα πια.

Πες μου αν με αρνείσαι,
ή η αγάπη μου είσαι
κι αν ακόμα σ'έχω,
να ξέρω αν ζω.
Σαν παιδί που κλαίει
κι η βροχή μού φταίει,
σε αθωώνω για να επιζώ.
Πες μου αν με σβήνεις,
ή τη φλόγα πίνεις
και μεθάς με μένα
όπως εγώ.
Μα άμα βρει μαχαίρι,
το δικό σου χέρι,
πώς να κάνει ξέρει
το Ένα, μισό.

Βρέχει,
ο ουρανός είναι μεγάλος κι εχθρικός.
Κάνω ένα βήμα,
όμως ξανάρχεται του πανικού το κύμα·
αλλάζεις χρώματα και κρύβεις κάθε φως,
αν κάποιου άλλου τώρα είσαι θυσαυρός.

Άκου,
Είν’ η φωνή μου που παλεύει από κάπου,
μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός·
πες μου πώς...