Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς,
όταν στολίζεσαι και δε μου λες πού πας
κι όταν, χαράματα, σπίτι γυρνάς.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς,
όταν πλαγιάζεις και την πλάτη μού γυρνάς
κι όλο ξεχνάς να με φιλάς, όλο ξεχνάς.

Ποια θα είν’ εκείνη η ώρα
που όλα θα τα σπάσω,
ποιά θα είν’ εκείνη η ώρα
που στο "αμήν" θα φτάσω
και θα σε διώξω, θα σε διώξω,
θα σε διώξω, να ησυχάσω.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς,
κάθε φορά που το τηλέφωνο κρατάς
και δε μου λες με ποιον μιλάς κι όλο γελάς.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς,
όταν στα μάτια, αφηρημένη, με κοιτάς
και δεν ακούς που σε ρωτάω αν μ’ αγαπάς.

Ποια θα είν’ εκείνη η ώρα
που όλα θα τα σπάσω,
ποιά θα είν’ εκείνη η ώρα
που στο "αμήν" θα φτάσω
και θα σε διώξω, θα σε διώξω,
θα σε διώξω, να ησυχάσω.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς.

Ποια θα είν’ εκείνη η ώρα
που όλα θα τα σπάσω,
ποιά θα είν’ εκείνη η ώρα
που στο "αμήν" θα φτάσω
και θα σε διώξω, θα σε διώξω,
θα σε διώξω, να ησυχάσω.

Μη μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς,
στον εαυτό μου όλο λέω, μη μιλάς.