Με ξένα μάτια την ψυχή σου πως να δεις
με κρύο στόμα τα φιλιά πως να διψάσεις
κι αν στις εικόνες σου ποτέ σου δε με βρεις
το ξέρεις ήμουνα εγώ εικονοπλάστης.

Από τα χρέη μου γυρεύω μερτικό
δίχως φωνήεντα ποια ρήματα να φτιάξω
κι εγώ που πίστεψα σ’ ένα αερικό
ποτέ δεν μπόρεσα για κάπου να πετάξω.

Κι όταν θα `ρθουν οι παλιοί λογαριασμοί
με τόσα δάνεια ποτέ να μην πληρώσεις
χάδια που πόνταρα σε διάφανο κορμί
με την ανάσα σου στο τζάμι να στεγνώσεις.

Όλα τα λόγια σου τ’ αγόρασε η σιωπή
όλα τα σώματα τα πούλησε το σώμα
κι όσοι μιλούσανε για χρέος και ντροπή
σαν φίδι σέρνονται στην πέτρα και στο χώμα.