Άνθρωποι με πυτζάμες θα σε κλέψουν,
κάποια βραδιά σαν κοιμηθείς,
δε θα μπορείς ν’ αντισταθείς,
σαν τις ακρίδες θα ριχτούνε,
μέσ’ το κρεβάτι που κοιμάσαι
και κοιμισμένη, έτσι όπως θα’ σαι,
ένα απ’ αυτούς θα παντρευτείς.

Πώς θα σε ψάξω, μάτια μου,
σε τρύπες κορακιών,
πώς θα σε ψάξω, μάτια μου,
να βρω που θα κοιμάσαι,
που πια νομίζω θα `σαι άγαλμα κρεβατιών,
που πια νομίζω θα `σαι άγαλμα κρεβατιών.

Άνθρωποι με πυτζάμες θα σε κλέψουν,
κάποια βραδιά που προσπαθείς,
μονάχη σου να ονειρευτείς,
σαν τα κοράκια θα ριχτούνε,
μέσ’ το κρεβάτι που κοιμάσαι
και κοιμισμένη, έτσι όπως θα’ σαι,
ένα απ’ αυτούς θα παντρευτείς.

Πώς θα σε ψάξω, μάτια μου,
σε τρύπες κορακιών,
πώς θα σε ψάξω, μάτια μου,
να βρω που θα κοιμάσαι,
που πια νομίζω θα `σαι άγαλμα κρεβατιών,
που πια νομίζω θα `σαι άγαλμα κρεβατιών.