Είσαι η πιο γλυκιά μου προσμονή,
μέσ’ στην καρδιά μου, η πληγή
που δεν μπορεί με τίποτα να κλείσει,
είσαι, είσαι ο κόμπος στο λαιμό,
που ύστερα απ’ το χωρισμό,
τον ήχο της φωνής μου για πάντα έχει σβήσει,
είσαι της καρδιάς μου φυλακή.

Κι αν μένω μόνος μου, μόνος μου, μόνος μου,
μου φτάνει που την πόρτα μου κοιτάω και πονώ,
κι αν μένω μόνος μου, μόνος μου, μόνος μου,
μου φτάνει που τους δείκτες όλο πίσω τους γυρνάω
κι όλο στρώνω το κρεβάτι μου για δυο
κι ας μένω μόνος μου.

Είσαι ο πιο γλυκός μου στεναγμός,
ο πιο μεγάλος μου καημός
που τόσο την ψυχή μου έχει πονέσει,
είσαι, είσαι η αρχή στην προσευχή,
είσαι ένα απέραντο γιατί
που δεν μπορεί στο νου μου,
στο νου μου να χωρέσει,
είσαι της καρδιάς μου φυλακή.

Κι αν μένω μόνος μου, μόνος μου, μόνος μου,
μου φτάνει που την πόρτα μου κοιτάω και πονώ,
κι αν μένω μόνος μου, μόνος μου, μόνος μου,
μου φτάνει που τους δείκτες όλο πίσω τους γυρνάω
κι όλο στρώνω το κρεβάτι μου για δυο
κι ας μένω μόνος μου, κι ας μένω μόνος μου.