Εσύ, τη μοίρα που ορίζεις
Πού κρύβεσαι τώρα;
Πού είσαι, γιατί δεν μιλάς;
Εσύ, τα πάντα που γνωρίζεις,
Πώς άφησες, Θεέ μου,
να φτάσει ο κόσμος σου
σ’ ένα τέλος τόσο πικρό.

Τι είμαι εγώ, πες μου τι κάνω εδώ
Ποιον εφιάλτη, Θεέ μου, ζω,
Τι είμαι εγώ, πες μου τι θέλω εδώ,
Ποιο λαμπρό μέλλον ακολουθώ;
Χάνεται, σβήνει πονηρά
Δεν πιστεύω πια στον εαυτό μου
Δεν πιστεύω σε κανέναν, σε τίποτα
Δεν πιστεύω ούτε καν σ’ εσένα
Θα `μαι πάντα εδώ.

Ο αέρας δηλητηριάζει το κορμί μου
Με πνίγει, να ανασάνω δεν μπορώ,
Θα `μαι πάντα εδώ
Μ’ εκείνους που πεθαίνουν κάθε μέρα προδομένοι,
Κάθε μέρα κι απ’ τον ίδιο το Θεό
Θα `μαι πάντα εδώ.

Και θα ακούω τις φωνές των νεκρών
Δίχως μνήμη και θα βλέπω τα κορμιά
Σε μια γύμνια φρικτή
Στιβαγμένα αγκαλιά
Θα με κυνηγούν φωνές
Θα με πνίγουν σαν κύμα
Θα `ναι πίσω μου όπου πάω
Θα με βρίσκουν παντού
Και θ’ ακούω όσο ζω
Φωνές σπαραχτικιές
Φωνές σαν καταχνιά
Φωνές υστερικές
Φωνές απ’ τα κελιά
Φωνές μέσ’ στο σκοτάδι
Φωνές μέσ’ στο μυαλό,
Φωνές απελπισμένες,
Κατάρες στο νεκρό.