Στην άπιαστη καρδιά του ουρανού
θα στείλω μια φωτιά,
με κόκκινες ανταύγειες του νου
κι ανάσες του νοτιά.

Χρυσόμυγα δεμένη η ψυχή
στην άκρη ενός φιλιού,
στα χείλια στάλες κρασί,
φάντασμα εσύ του παλιού.

Γλίστρησαν απ’ τα δέντρα οι σκιές
στην πρώτη αστροφεγγιά,
μισάνοιχτες τη νύχτα οι ζωές
στου ονείρου τη σκουριά.

Χρυσόμυγα δεμένη η ψυχή
στο σώμα που αγαπάς,
καρδιά μου πάψε κι εσύ
πάντα μισή να χτυπάς.

Πόσο κάνει τόση αγάπη,
πόσα δάκρυα και πόσο ψέμα στους όρκους θέλει,
πόσο ασήμια και χρυσάφι,
για ένα χάδι, μιαν ανάσα, από άγριο μέλι.

Μη ρωτάς ποτέ τους ανθρώπους,
μη ρωτάς, κανείς δε θα πει
πόσο κάνει τόση αγάπη,
πόσα δάκρυα και πόσο ψέμα για δυο φιλιά.