Στου αιώνα τις άνισες μάχες
με το αίμα να καίει τη σκουριά
καθρεφτίζαν τον ήλιο οι λάμες
μιας γενιάς π’ αψηφά τη σκλαβιά.

Και μια νύχτα μ’ ένα αστέρι να φέγγει ψηλά
εμφανίσθη προφήτης λαμπρός
για ειρήνη κι αγάπη μιλούσε απλά
και το σκότος εγένετο φως.

Στον αντάρτη σαν φτάσαν τα νέα
κείνος είδε μεμιάς απειλή.
«Ποιος προφήτης το πλήθος ορκίζει
Να καρφώσει τα όπλα στη γη;»

Μ’ αλυσίδες τα χέρια του δένουν σφιχτά
και με βία ταμπούρλα βαρούν,
ως προδότη του έθνους δικάζουν κρυφά
κι από δέντρο σα σκύλο κρεμούν.

Δεν προσήλθε κανείς στη κηδεία
αδελφός, συγγενής ή γνωστός
έτσι που όλοι πιστέψαν πως ήταν
μιας αδέσποτης ρίζας καρπός.

Πουθενά δεν εκύλησε δάκρυ ζεστό
μια σταλιά να δροσίσει τη γη
μέσα σ’ όλα του κόσμου τα πλάτη θαρρώ
δεν κρατήθη μιας ώρας σιγή.

Έτσι διάβηκαν χρόνοι και χρόνοι
και οι λίγοι γινήκαν πολλοί
μαζευτήκαν στ’ αντάρτη τη κλίνη
να ρωτήσουνε ένα γιατί.

Αν συγχώρεση τούτη την ώρα ζητά
για την άδικη τότε θηλιά
κι εκείνος στη στερνή του πνοή αλυχτά
«η αγάπη δε φέρνει λευτεριά!»