Νόμιζα οτι μ’ αγαπάς
κι όπως εγώ μες στη σιωπή κι εσύ με ψάχνεις,
όμως παράλογα μιλάς,
σε άλλα στόματα ό,τι ζήσαμε πουλάς·
και μ’ ανησυχείς, πώς μ’ ανησυχείς,
αν στο ψέμα τους θα παρασυρθείς.

Αν εγώ έχω εσένα, δε θέλω κανέναν,
αυτό να τους πεις·
τα χέρια τ’ απεγνωσμένα σου τα `χω απλωμένα,
φανείς, δε φανείς.
Μα εσύ έχεις εμένα, μην τρέμεις κανέναν,
εγώ είμαι εδώ,
όπως τ’ ακίνητα τρένα, τα’ αφιερωμένα
σε έναν σταθμό.
Μην ανησυχείς, μην ανησυχείς,
από το ποτέ στο για πάντα εμείς...

Μου `λειψε η γεύση των φιλιών,
κι η φαντασια κάνει όνειρα να ζήσει,
μα ο άγγελος μου είναι απών,
σα θυμωμένος με το λίγο των ψυχών.
Μην ανησυχείς, μην ανησυχείς,
ήρθε η ώρα πια να μ’ εμπιστευτείς.

Φεύγουν τα χρόνια περνάνε,
σ’ ό,τι αγαπάω ξεσπάνε
κι όλα σαν στάχτη σκορπάνε σ’ ωκεανό.
Με τη ζωή μου μην παίξεις,
είτε βουβά, είτε με λέξεις·
θέλω σα φάρος να φέξεις
για να σε βρω.
Δεν ανησυχώ, δεν ανησυχώ,
ήρθε η ώρα πια να σε εμπιστευτώ.