Σε μια λοκάντα έτυχε με όνομα Ελλάδα
μια μέρα μέσα να βρεθώ σαν έπαιρνα αράδα
τους δρόμους για την Οδυσσό και την Αρχαία Τροιία.
Στο έμπα λιγοστό το φως, στο άλλο βήμα βρωμα,
γλέντι, φωνές μεσ’ τη θολή ατμόσφαιρα κι ακόμα
τα όργανα που μέτρησα ίσαμε δεκατρία.

Στο δώθε λύτρωση φυγής με τα στριφτά γυρεύαν,
ενώ παρέκει στη γωνιά γελάγανε και κλαίγαν
κάτι ξωμάχοι που έγλειφαν απ ότι τους πετούσαν.
Χαμός στην πίστα με κορμιά σε λάγνα τσιφτετέλια
το ντέφι να τρελαίνεται, να κελαηδούν τα τέλια
μα και τραγούδια που θαρρείς σκυλιά πως αλυχτούσαν.

Ένας φευγάτος ποιητής Νεφέλες ν’ απαγγέλει,
δυο λόγιοι στον κόσμο τους να μασουλούν παστέλι
και γύρω αφίσες να καλούν σε γενική απεργία.
"Στο βάθος κήπος" διάβασα και διάβηκα το ανώφλι.
Ημέτεροι, προγάστορες και κάθε είδους τσόφλι
και μες τη μέση κορδωτή η σιόρα εξουσία.

Κανένας δε με πρόσεξε, κανένας δε με είδε...
Τι τάχα να τους ένοιαζε ποιος είμαι και τι είμαι;