Δυο μήνες κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους
τα σκόρπια μου πράγματα τι έχουν να πουν
παντού μελωδίες ντυμένες με στίχους
που χάθηκαν πριν γεννηθούν

τη μέρα κοιμάμαι τη νύχτα σου γράφω
δεν ξέρω αν ζω το αύριο ή αν θυμάμαι το χθες
το έργο που ζούμε μπορώ ν’ αντιγράψω
μα γέμισε ο κόσμος πληγές

Πληγές ανοιχτές αγκαλιές
οι μικρές μας χαρές
σε χαμένες ζωές

Γυρίζω μονάχος στους τέσσερις τοίχους
η αλήθεια μεγάλωσε ή εγώ είμαι μικρός
τα μάτια ανοίγω να ακούσω τους ήχους
που έκρυψε η νύχτα στο φως

γυρνάω τις περσίδες κοιτάζω το δρόμο
του πρώτου διαβάτη ακούω τις φωνές
ωδή πως να πλέξω του ανθρώπου τον πόνο
που χαίρεται μες τις πληγές