Κοιτάω εμπρός προς το βουνό, άχου γλυκιά Ραμόνα,
κοιτάω και προς την θάλασσα και βλέπω το χειμώνα,
που μέσα του σε γνώρισα κι ας ήταν καλοκαίρι,
κι η νύχτα που σ’ αγάπησα έμοιαζε μεσημέρι.

Ακούω λόγια και φωνές, ακούω και αντιρρήσεις,
ακούω ήχους και κραυγές, εσύ δε θα μιλήσεις.
Ακούω και την καρδούλα μου να κάνει τίκι τάκα,
αχ και να σ’ είχα πλάι μου για μια στιγμή μονάχα.

Και ξέρω τι είναι ο έρωτας και πια δεν τον φοβάμαι,
μονάχα που δεν είσαι `δω, αυτό έχω και λυπάμαι.

Είναι κι αυτός ο ποταμός, που μέσα του θα πέσω,
γιατί ετούτη τη σιωπή, αχ, πως θα την αντέξω,
και θα με βγάλει στην ακτή ή ίσως στο λιμάνι,
κι εκεί θα παρηγορηθώ για όσα μου `χεις κάνει.