Δεν είναι αυτά τα μάτια που σε κοίταζαν με πάθος
αυτά που συγχωρούσαν κάθε λάθος
κι όλο δάκρυζαν, δεν είναι αυτά.

Δεν είναι αυτά τα χείλη που σε φίλαγαν τις νύχτες
που πάγωναν του ρολογιού τους δείχτες
κι όλα ξανάρχιζαν, δεν είναι αυτά.

Δεν είμαι εγώ
αυτή που σ’ ερωτεύτηκε, δεν είμαι εγώ.
Αυτή που νοιάστηκε και θυσιάστηκε
που όλα τα δέχτηκε, δίπλα σου στάθηκε,
δεν είμαι εγώ.
Αυτή που πόνεσε μα σε συγχώρεσε
που όλα τα άφησε γιατί σ’ αγάπησε,
δεν είμαι πια εγώ.

Δεν είναι αυτό το σώμα που σε ζέσταινε τα βράδια
που άφηνε του έρωτα σημάδια
πάνω στο δέρμα σου, δεν είναι αυτό.

Δεν είναι αυτό το χέρι που σταμάταγε τον πόνο
που φρόντιζε να μη σ’ αφήνει μόνο
και που σε κράταγε, δεν είναι αυτό.

Δεν είμαι εγώ
αυτή που σ’ ερωτεύτηκε, δεν είμαι εγώ.
Αυτή που νοιάστηκε και θυσιάστηκε
που όλα τα δέχτηκε, δίπλα σου στάθηκε,
δεν είμαι εγώ.
Αυτή που πόνεσε μα σε συγχώρεσε
που όλα τα άφησε γιατί σ’ αγάπησε,
δεν είμαι πια εγώ.