Μ αγερωχη κορμοστασιά παίζουν με ξύλινα σπαθιά.
Λυγίζουν βέργες, κι αν πονούν, σχοινοβατούν και προχωρούν.
Καβαλικεύουν τα βουνά! Θολό τοπίο κι ερημιά.
γκρεμίζουν φράχτες και τραβούν, στα πέρατα να ονειρευτούν.

Βγήκαν του κόσμου τα παιδιά, για ν΄ανταμώσουν στην νυχτιά
τ΄απέραντο και το μικρό, μ έναν ατέλειωτο χορό.
Βαλανε χρώμα του ουρανού, αναψανε φωτιά στο νου
κοιτούν τις όχθες και ορμούν και ξεχασμένα τραγουδούν...

Ορμούν γεράκια στις πλαγιές, ν ανοίξουνε βαθειές πληγές
κι απ τη μουντή την καταχνιά, να ρίξουν δάκρυ στην χαρά.
Μα στο τραγούδι που πετά, στα στόματα τα παιδικά
μπήκε ο ήλιος αρχηγός κι έγινε ο κόσμος φωτεινός.