Σε πρόλαβε η μπόρα, σε πρόφτασε ο καιρός
μπροστά σου είναι το ρέμα, και πίσω σου ο γκρεμός.
Μα εσύ φοράς τακούνι στιλέτο και σι-θρού
και περπατάς κοκέτα σαν τη μαντάμ Σουσού.

Θυμάσαι και τις μέρες που γίνανε καπνός
παλεύεις με το κύμα σα να΄σαι ναυαγός.
Οι φίλοι σε φλερτάρανε μια βόλτα με ταξί
μα στέκεσαι χαμένη, γιατί στο μεταξύ:


Η τύχη με το μέρος σου, δεν στάθηκε στα ίσα
ούτε οι γάμοι πιάσανε, ούτε τα παραμύθια.
Κι όταν τα βράδια σου γυρνάς, με δάκρυ στην ψυχή
αργά-αργά σ΄ακολουθούν σαράντα μοναχοί.


Τη νύχτα που γεννήθηκες, μαζί με το Χριστό
ένα σταυρό σου φόρεσαν από κουτί κλειστό.
Και φυλαχτό σου το κρατάς, μονάχη γιά αιώνες
ανάμεσα σε δυο ληστές και δέκα απατεώνες.

Μα η αποψινή βραδιά, σαν άστατο λουλούδι
σου ψιθυρίζει μυστικά ένα γλυκό τραγούδι.
Στην κάμαρα την σιωπηλή και πάλι θα φανεί
ο πρίγκιπας σου τον καημό να σου παρηγορεί!.