Η μέρα πάλι άργησε να έρθει
Του ρολογιού οι δείκτες καρφωμένοι
Ξεχάστηκε ο θεός πάλι να βρέχει
Μα το μυαλό εκεί … να περιμένει.

Ο χρόνος τιμωρός , που συνεχίζει
Βαθειά να μπαίνει μέσα στο μυαλό
Με βήματα αργά εκεί βαδίζει
Και συντηρεί έναν έρωτα βουβό.

Τη γόπα απ’ το τσιγάρο που με καίει … την ένιωσα στα δάχτυλα ξανά
Έχει κι αυτή τον τρόπο να μου λέει … να πιω απ’ το ποτήρι μια γουλιά
Κι εγώ εκεί χωμένος στο σκοτάδι … που στέκω όταν είμαι μοναχός
Με βρίσκει το πρωί όταν χαράζει … του εαυτού μου γίνομαι εχθρός.

Μια νύχτα είναι μόνο θα περάσει
Μονολογώ ακόμη μια φορά
Τον ύπνο μου και πάλι έχω χάσει
Η σκέψη σου μου φέρνει συμφορά.

Δε θέλω να πεθαίνει κάθε βράδυ
Η ελπίδα στην ματιά μου να σε δώ
Εκεί είμαι καρφωμένος στο σκοτάδι
το τζάμι από τα χνώτα μου θολό.

Τη γόπα απ’ το τσιγάρο που με καίει … την ένιωσα στα δάχτυλα ξανά
Έχει κι αυτή τον τρόπο να μου λέει … να πιω απ’ το ποτήρι μια γουλιά
Κι εγώ εκεί χωμένος στο σκοτάδι … που στέκω όταν είμαι μοναχός
Με βρίσκει το πρωί όταν χαράζει … του εαυτού μου γίνομαι εχθρός.