Θυμάσαι άραγε αυτή η καρδιά
πότε χωρίστηκε σε δυο κομμάτια
και το ένα απέμεινε ψηλά να πετά
το άλλο γκρεμίστηκε εδώ, στα βράχια.

Σ’ ένα κατώφλι έχει τώρα σταθεί
δεν ξέρει πώς να πει το ναι
δεν ξέρει πώς να σου αρνηθεί,
πόσο είναι δύσκολο αυτή την καρδιά
τη χωρισμένη στα δυο κάποιος ν’ αγαπά.

Μα εσύ το ξέρεις πως δεν μπορούσε να `ναι αλλιώς
πως ότι κλέβει απ’ το σκοτάδι καίγεται στο φως.
Εσύ συγχώρεσε αυτή την καρδιά
που ήταν στο άνεμο φτερό,
που είναι σαν πέτρα βαριά.

Πέρασαν σύννεφα, κοπάδια, πουλιά
το θαύμα ακόμη περιμένει
αυτή στη μάχη ορμούσε μπροστά,
μπροστά στο τίποτα να τρέμει.

Και στο μηδέν ξαναγυρνά, στην αρχή
ανυποψίαστη κι αθώα, όμως για όλα ένοχη.
Και αναρωτιέσαι ακόμη αυτή η καρδιά
η χωρισμένη στα δυο πώς καταφέρνει να χτυπά.

Μα εσύ το ξέρεις πως δεν μπορούσε να `ναι αλλιώς
πως ότι κλέβει απ’ το σκοτάδι καίγεται στο φως.
Εσύ συγχώρεσε αυτή την καρδιά
που ήταν στο άνεμο φτερό,
που είναι σαν πέτρα βαριά.

Σ’ ένα κατώφλι έχει τώρα σταθεί
δεν ξέρει πώς να πει το ναι
δεν ξέρει πώς να σου αρνηθεί,
πόσο είναι δύσκολο αυτή την καρδιά
τη χωρισμένη στα δυο κάποιος ν’ αγαπά.