Γυάλινη εσύ κι όπως πέρναγες την πόρτα
κι όπως έφευγες στα φώτα έσπασε η ζωή.
Κι όπως τα γυαλιά πέφτανε στο πάτωμά μου
μνήμες κι όνειρα δικά μου κρύσταλλα αδειανά.

Τα σπασμένα μας κομμάτια της καρδιάς
τα ξανακολλάω, κοίταξε με πως μπορώ.
Απ’ το ελάχιστο που άφησες για μας
πάλι σ’ αγαπάω, πόσο, αχ, πόσο σ’ αγαπώ.

Δεν κολλάει πια όταν σπάσει λες το γυαλί
δεν κολλάει πια ουτ’ ο γκρεμός ούτε η φυγή.
Μα όποιος αγαπά δεν έχει άλλη επιλογή
τα συντρίμμια σου εγώ τα ενώνω για ζωή.

Τα σπασμένα μας κομμάτια της καρδιάς
τα ξανακολλάω, κοίταξε με πως μπορώ.
Απ’ το ελάχιστο που άφησες για μας
πάλι σ’ αγαπάω και μαζί σου ζω,
πόσο σ’ αγαπάω.

Γυάλινη εσύ τόσο ξένη από μένα
ούτε άφησες το βλέμμα ένα αντίο να πει.
Κι έμεινα εκεί στο σπασμένο μας τον κόσμο
να μαζεύω λύπες μόνο κάτι να σωθεί.

Δεν κολλάει πια όταν σπάσει λες το γυαλί
δεν κολλάει πια ουτ’ ο γκρεμός ούτε η φυγή.
Μα όποιος αγαπά δεν έχει άλλη επιλογή
τα συντρίμμια σου εγώ τα ενώνω για ζωή.

Τα σπασμένα μας κομμάτια της καρδιάς
τα ξανακολλάω, κοίταξε με πως μπορώ.
Απ’ το ελάχιστο που άφησες για μας
πάλι σ’ αγαπάω και μαζί σου ζω,
πόσο σ’ αγαπάω.