Θυμάμαι να καθόμαστε μπροστά στα σκαλοπάτια μου
κι εσύ να με ταΐζεις γαριδάκια και φιλιά
κι εγώ παιδί να προσπαθώ να ξεκολλήσω από τα δόντια μου το φόβο
κι όσα λεν στη γειτονιά.

Τρεις το μεσημέρι να χτυπάμε τα κουδούνια των σπιτιών
να λαχανιάζουμε απ’ το τρεχαλητό.
Κι εσύ να μου χαμογελάς μ’ ένα πορτοκαλί μουστάκι
που σου έμεινε απ’ τον πρωινό χυμό.

Πέρασε ο καιρός αλλά και τι μ’ αυτό
η εικόνα σου αυτή δε φεύγει απ’ το μυαλό.
Θα έδινα τα πάντα για άλλη μια φορά
να τρέξουμε μαζί στην ίδια γειτονιά.


Και να πάρω μ’ ένα μου φιλί το μουστάκι το πορτοκαλί
Να πάρω μ’ ένα μου φιλί το μουστάκι το πορτοκαλί
.
Πέντε το απόγευμα περνάμε απ’ το σχολείο
και πηδάμε στο προαύλιο απ’ τα κάγκελα κρυφά.
Κι ο επιστάτης να μας παίρνει στο κυνήγι
και ν’ αρχίζουν να γαυγίζουν δυο αδέσποτα σκυλιά.

Λίγο πριν νυχτώσει σε ρωτάω αν θα βρισκόμαστε
Όταν γίνουμε μεγάλοι μες τον κόσμο το μικρό
Κι εσύ μου σκας ένα χαμόγελο με το πορτοκαλί
Μουστάκι και μου λες εγώ όλα τα μπορώ