Ποιος θα το πιάσει τον αητό και ποιος θα τον μερώσει,
που τ’ ουρανού η λευτεριά, τον έχει μεγαλώσει.

Ή στο χαράκι θα σταθώ ή στον αέρα θα `μαι,
για δε το καταδέχομαι, να στραταρίζω χάμε.

Εγώ `χω μάθει στ’ ουρανού, το γαλανό σεντόνι
κι ας μου `χει σπάσει τα φτερά, πολλές φορές το χιόνι.

Μη λυπηθείς ανέ με δείς να'χω φτερά σπασμένα
κομμάτια να ναι να πετούν τα έχω μαθημένα.

Τ’ άλλα πουλιά πετούν μαζί, μα εγώ μονάχος πάντα,
ανέ δακρύσω κανενός, μη δώσω γνώρα γιάντα.

Ανέ με δεις να μη πετώ, μα να πατώ στο χώμα,
πρέπει δυο τρεις αναπνοές, μου `χουνε μείνει ακόμα.

Και με σπασμένα τα φτερά δε σε φοβούμαι μπόρα
και ας βρέχει και ας κουφοβροντά χίλιες φορές την ώρα.

Βουτιά θα κάμω στο γκρεμό, ο Χάρος όντε θα `ρθει,
αιτία να `ναι η χέρα του, η γης για να με μάθει.